…hatred filled your heart…. …sorrow shone your tears…. ….for a moment…. …..you were alone…. ….emptiness soon broke out…. …a void you don’t want…. ……to haunt your vivid dreams….. ….a void you don’t want……….. …………..to fill your wildest ambition…….. …..all of a sudden,…………………………………………….
……….the moment……………
……..that you don’t want………..
………….to come…………………..
………..arrives……….. ………….at ……….. ………your doorstep………………
………….you don’t want it…………….. …………….you never need it……………… ……you hated it…………. ………you weren’t prepared………….. ……………..for the worst thing to happen………. ……………..
,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
………..think before you act……….
(to be continued…)
`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`*`
panibagong yugto na naman sa buhay ko. ganito yun nagsimula….
naghahanda na ako para pumasok sa eskuwela… naligo, nagsuot ng bagong labang underwear (oo, nag-uunderwear ako), nagsuot ng pantalon, naglagay ng deodorant, nagsuot ng t-shirt, nagsuot ng medyas,………. napasin ko na butas na ang aking medyas! wai, nakapagtataka, iyon kasi ang suot kong medyas bago ang araw n yun (isang suot pa lang naman yun, saka wala naman akong athlete’s foot), ngars, isa lang ang ibig sabihin nito,….
…..nginatngat ito ng daga…
….ok lang yun kasi, may ibang medyas pa naman ako. kaya kumuha na lang ako ng panibagong medyas, nagsapatos, at ginawa ang iba pang kailangang gawin, at pagkatapos ay pumasok. hindi ko inalintana ang pangyayaring iyon.
lumipas ang halos isang buwan, kagagaling ko lang sa labas, suot ko ang blue tab kong t-shirt, isa sa mga pinakamatino kong t-shirt. hinubad ko pagkarating ng bahay. pinatong ko muna sa ibabaw ng double-deck na kama at bumaba ng kuwarto at mag-ayos ng PC. dire-diretso lang ang buhay, hanggang paggising ko kinabukasan…
….butas na rin ang tshirt ko….
siguro kasing laki yon ng piso. pinalampas ko na yun kasi ok lang naman. kailangang bumalik sa dating buhay.
pagkatapos ng isang linggo, ang pouch bag ko naman ang nginatngat! grr… pero, sige, palampasin na rin kasi, handle lang naman ang sinira.
pagkatapos ng limang araw, dumating si Super Typhoon Reming. siyempre brownout nung gabi kasi malakas ang hangin. nakahiga na ako, ang sarap na ng pagkakahiga ko, halos tulog na ako sa kalagitnaan ng kadiliman, nang biglang…
…may muntik nang kumagat sa daliri ko….
nakakainis, hindi halos ako nakatulog sa pagbabantay ko upang hindi atake-hinn ng mga daga. ang sarap pa namang matulog nun, bumabagyo, tapos malamig ang panahon…
dalawang araw matapos ang bagyo, yun namang kaisa-isa kong bag na ginagamit sa pagpasok ang nginatngat!!! butas butas ang pinakamamahal kong bag!!! ang sarap magwala… naglagay na ako ng lason ng daga sa buong kuwarto, mukha silang mga eraser ng lapis na nakakalat sa buong paligid.
kaya lang walang epekto… matalino talaga ang mga daga, iniiwasan nila ang lason, at naghahanap ng ibang mangangatngat. muntik na nilang mabutas ang pantalon kong maong na nakasabit sa kuwarto. buti na lang at ung sa may belt lang ung nginatngat, kahit hindi nabutas…
…sobra na sila, this means war…